LIVE: Ελλάδα - Σενεγάλη
Ενημερωθείτε LIVE από το Contra.gr για την πρεμιέρα της Εθνικής στο Παγκόσμιο Κύπελλο κόντρα στη Σενεγάλη (30/8, 21:00).
Ο Γιάννης Ζωιτός αφήνει στην άκρη τις προκρίσεις και μετάλλια και γράφει για την ανάγκη της Εθνικής να πείσει και να διακριθεί με το μπάσκετ της.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΖΩΙΤΟΣ
Κάθε επιτυχία της εθνικής μπάσκετ είναι ταυτόχρονα ευχή και κατάρα. Όσο πιο μεθυστικό το νέκταρ, τόσο πιο επίπονο το hangover που ακολουθεί.
Μετά το χρυσό '87 θεωρήθηκε αποτυχία η μη πρόκριση στους Ολυμπιακούς της Σεούλ, η πέμπτη θέση στη Ρώμη το 1991 και ο αποκλεισμός στο προολυμπιακό για τη Βαρκελώνη. Ύστερα από τις λαμπρές στιγμές της διετίας 2005-2006 δεν έγινε αποδεκτή η τέταρτη θέση στο Ευρωμπάσκετ του '07 και ήρθε η καταστροφή στην (οριακή) ήττα από την Αργεντινή στο Πεκίνο το 2008, άσχετα αν η Ελλάδα κατέληξε πέμπτη στον κόσμο. Έπειτα από το (απρόσμενο) χάλκινο του '09 και τις γεμάτες εμφανίσεις, ο πήχης ανέβηκε στα... 2μ50 και άπαντες εντός της ομάδας λύγισαν από την πίεση της διάκρισης, πνίγηκαν από το άγχος να υπερασπιστούν το εθνόσημο, να κάνουν τους απ' έξω να νιώσουν ξανά περήφανοι.
Ο Καζλάουσκας του γεμάτου μπάσκετ στην Πολωνία έφυγε κυνηγημένος το 2010, ο Ζούρος ευτυχώς που γύρισε με την αποστολή από το Καράκας, ο Τρινκέρι έμαθε από το ίντερνετ ότι έχει απολυθεί.
Η "θυσία" του μπάσκετ
Το μπάσκετ καθεαυτό έχει περάσει στο περιθώριο. Ενδιαφέρει περισσότερο όχι η εικόνα που θα παρουσιάσει η εκάστοτε ομάδα, όχι αν αποδίδει καλά, αλλά το πώς θα επιτευχθεί ο μεγάλος στόχος, για να πούμε ότι το μπάσκετ παραμένει σε υψηλό επίπεδο, και ποιοι παίκτες απαρτίζουν το ρόστερ. Ή καλύτερα ποιοι κλήθηκαν να την υπηρετήσουν, ποιοι αρνήθηκαν, ποιοι προτίμησαν τα μπάνια, την οικογένεια, την ξεκούραση εν πάσει περιπτώσει. Για να ξέρουμε μετά σε ποιους θα ρίξουμε το ανάθεμα του πρόωρου αποκλεισμού, ακόμη μιας ήττα από την Ισπανία ή της κακής πέμπτης θέσης.
Ο Κουφός ήδη φταίει που άφησε την Ελλάδα με δεύτερο σέντερ τον... Βουγιούκα, ο Σπανούλης οφείλει να επωμιστεί το δικό του μερίδιο αν χάσουμε κάποιο παιχνίδι στον πόντο γιατί δεν ήταν εκεί να πάρει την επίθεση, παρόλο που πέρυσι έπαιζε κουτσός, το όνομα του Διαμαντίδη θ' αναδυθεί πάλι στην επιφάνεια και θα κατηγορηθεί η στάση του να ξεκουράζεται συστηματικά τα τελευταία τέσσερα καλοκαίρια. Λες και καθένας εκ των παραπάνω έχει υπογράψει συμβόλαιο μόνιμης παρουσίας στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα. Ή πρόκειται για ένα φαινόμενο ασυνήθιστο στα παγκόσμια χρονικά.
Παίξτε και βλέπουμε...
Πέντε χρόνια μετά την τελευταία καταγεγραμμένη επιτυχία του ελληνικού μπάσκετ σε διεθνές επίπεδο και τα όσα μεσολάβησαν ιδίως πέρυσι, ο νέος εκλέκτορας Φώτης Κατσικάρης με τις φρέσκες (ισπανικές) ιδέες και οι διεθνείς του (όσοι του απέμειναν μαζί με τους νέους που προστέθηκαν) έχουν μια μεγάλη ευκαιρία. Να πείσουν, απαλλαγμένοι από οποιαδήποτε μορφή άγχους, ότι επιτυχία για την Εθνική δεν θα είναι η πρωτιά στον όμιλο, μια νίκη εκδίκησης επί της "φούρια ρόχα" στο χιαστί ή ακόμη - ακόμη το μετάλλιο, αλλά το ίδιο το μπάσκετ που θα παρουσιάσουν.
Στα φιλικά φάνηκε ξεκάθαρα η προσπάθεια ν' αλλάξει η λειτουργία, θα ήταν ευχής έργον να μείνουν εκεί. Οι Καλάθης και Ζήσης να δίνουν τον τόνο, ο Βασιλειάδης να (μην φοβάται) σουτάρει, Παπανικολάου και Αντετοκούνμπο να κόβουν και να τρέχουν, οι Καϊμακόγλου, Πρίντεζης και Μπουρούσης να βάζουν τους αντιπάλους στα καλάθια. Ο εγκλωβισμός στην ιδέα "νίκη να 'ρθει κι όπως να 'ναι" θα είναι το πισωγύρισμα, όχι ένας πιθανός αποκλεισμός στους 16 ή στους 8 από μια ενδεχομένως ομάδα που έπαιξε καλύτερα. Χρήσιμο το σκάουτινγκ και η εξουδετέρωση του αντιπάλου, κομμάτι της εξέλιξης του σπορ είναι και αυτά, υπό την προϋπόθεση όμως ότι έχεις εξαντλήσει τα δικά σου όπλα. Και, κακά τα ψέματα, η Εθνική διαθέτει παίκτες με επιθετικό ταλέντο που θα είναι κρίμα να μην αφεθούν.
Το περυσινό παράδειγμα της Λιθουανίας είναι το πλέον χαρακτηριστικό. Παρόλο που στον πάγκο της κάθεται ο Καζλάουσκας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου